De ochtend voordat ze bij mij kwam, had ze een praktijkexamen dat heel belangrijk voor haar was. Ze had er hard voor getraind en nog belangrijker, het lag zo dicht bij haar hart.
Een bedremmeld gezicht toen ze aankwam… niet geslaagd. Een gevoel van teleurstelling, ontlading en ook verdriet. De twijfel sloeg toe. Is dit eigenlijk wel iets voor mij?
Maar ik word er zo gelukkig van…
Ik vroeg haar plaats te nemen in de kajak en liet haar rustig het water inglijden. Gedragen door het water kwam al de rust. Wonderlijk, altijd weer. We startten met een korte ademhalingsoefening op het water. Ogen gesloten, rustig laten dobberen, luisteren, ademen. Wat neem ik mee, wat laat ik achter?
Gaandeweg onze route komen we veel moois tegen. Peddelend langs blinkend witte waterlelies en nieuwsgierige lammetjes, worden we toegeroepen door de koekoek. Kuifeenden, veel kunstig en kundig gebouwde nesten tussen het riet, en kleine watervogels uit de dop. Pats! Het visdiefje toont haar mooie zwarte oogstreep en duikkunsten van dichtbij. De gele lissen schieten langzaam in het zaad. De lisdoddes raken uitgebloeid en verruilen hun bruine jas voor dotten van lichtgekleurd katoen. De waterkanten vullen zich weer met watermunt, bitterzoet en egelskop. En zo is er altijd weer plek voor nieuwe groei.
We peddelen door kleine begroeide slootjes, langs de opkomende rietkragen. Veenpluis wuift ons toe. We rusten, drinken thee en vervolgen onze route. Haar gezicht wordt met de peddelslag zachter. De gedachten milder.
Op de grote plas dobbert ze in de schittering van de zon, rustig wiegend op de kleine kabbelende welvingen in het water. Met een zachte glimlach, ogen gesloten, haar huid zich warmend aan de zon zegt ze: ‘Haal mij hier over een uur maar op…’
Tijdloos en vrij
Het kom wel goed met die passie en werken met dat wat vanuit je hart komt.
Daar kan geen examenuitslag tegenop, dat laat zich niet meten, dat VOEL je.
